O konieczności reformy finansów państwa słyszy się w Polsce od zawsze. Kolejne rządy zabierają się za nią z wielką niechęcią słusznie podejrzewając, że niepopularne decyzja o radykalnym cięciu wydatków wystraszą wyborców i doprowadzą do utraty władzy przy najbliższej okazji. Szukając pieniędzy dla budżetu, PO po raz kolejny nie zdecydowała się na poważne zmierzenie się z próbą cięcia w wydatkach i ich usystematyzowania a zamiast tego postawiła na rozwiązanie stosunkowo mało bolesne ale też niczego wielkiego nie przynoszące. Podwyżka podatku od wartości dodanej o 1 procent nikomu krzywdy wielkiej nie wyrządzi i nikomu nie przyniesie wielkiej korzyści. Mimo to ruch ten krytykowany jest nie tylko przez ekonomistów czekających na poważniejsze rozwiązania ale i przez większość opozycji dla której podwyżka VAT jawi się niczym zbrodnia na uciskanym społeczeństwie.
Swego czasu premier Tusk obiecywał Polakom drugą Irlandię. Dziś kiedy Irlandia przeżywa recesję gospodarczą a setki tysięcy ludzi emigruje w poszukiwaniu pracy nikt już w Polsce nie chce czerpać wzorów z Zielonej Wyspy. Ciągle jest tutaj jeszcze jednak coś co warte jest eksportu do krajów takich jak Polska. To coś to odwaga w reformowaniu finansów i bezkompromisowe ograniczanie wydatków państwa. W ciągu jednego roku rząd Irlandii wdrażając plan grupy ekonomistów prowadzonej przez Colma McCarthy, zaoszczędził 15 mld euro. Wymagało to rzecz jasna decyzji bardzo niepopularnych. Państwo zaczęło wielkie reformy od zlikwidowania darmowego dostępu do opieki medycznej dla wszystkich osób powyżej 65 roku życia. Teraz posiadanie tzw. medical card zależy jak w przypadku reszty społeczeństwa od wysokości dochodów. Rząd obciął również wynagrodzenia pracownikom ogromnej sfery budżetowej. Cięcia oscylują w granicach od 5 do 15 procent. Dodatkowo pracownicy tego sektora zmuszeni zostali do częściowego pokrycia kosztów swej przyszłej emerytury poprzez odprowadzanie od 3 do 10 procent swego wynagrodzenia. Zredukowano zasiłek rodzinny o 10 procent a drugie podobnego typu świadczenie przysługujące rodzicom dzieci do lat 5 zlikwidowano całkowicie. Zmniejszono też zasiłki dla bezrobotnych w niektórych przypadkach ( osoby do 21 lat) nawet o połowę. W szkolnictwie przystąpiono do wielkiej redukcji etatów, drastycznie redukując liczbę tzw. Support teachers, mających pomagać dzieciom niepełnosprawnym oraz tym, dla których angielski nie jest pierwszym językiem. Państwo przestało wydawać pieniądze na potężną liczbę projektów dotychczas dofinansowywanych z budżetu.
Wszystkie te decyzje budziły ogromny sprzeciw społeczny z marszami protestu i strajkami włącznie. Opozycja w parlamencie załamywała ręce nad działaniami rządu i groziła premierowi trybunałem stanu ale po cichu cieszy się zapewne, że najgorsze reformy zrobione będą nie ich rękami a w przyszłych wyborach społeczeństwo rząd wymieni. Skala cięć w wydatkach państwa jest rzeczywiście ogromna ale nieunikniona i obejmuje swym zasięgiem wszystkich od bezrobotnego po premiera( który jeszcze niedawno zarabiał więcej niż prezydent USA).
Nie nawołuję oczywiście do przeniesienia irlandzkich rozwiązań na polski grunt tylko raczej o przejęcie pewnego modelu skutecznych działań w polityce i gospodarce. Kolejnym polskim rządom w Polsce przez wiele lat nie starczyło odwagi na to co rząd Irlandii robi w ciągu roku. Jeżeli biedny chce dogonić bogatego to musi patrzeć w którą stronę ten bogaty ucieka bo inaczej nie tylko już zawsze będzie z tyłu ale po prostu zgubi drogę.
